معنی خوش آوازی - جستجوی لغت در جدول جو

خوش آوازی(خوَشْ / خُشْ)

لغت نامه دهخدا

خوش آواز

دارای آواز و صدای خوشایند و دلنشین
خوش خوٰان، خوش لحن، خوش نوا، خوش الحان، خوش گو، خوش سرا، عالی آوازه

فرهنگ فارسی عمید

ناخوش آوازی

(خوَشْ / خُشْ)

ناخوش آواز بودن. آواز منکر داشتن. آواز خوش نداشتن. صفت ناخوش آواز

لغت نامه دهخدا

خوش خوابی

(خوَشْ / خُشْ خوا / خا)

خفتن براحت و آرامی چون خفتن طبیعی. (یادداشت بخط مؤلف). مقابل بدخوابی: پس تدبیر تری بازآوردن بر دست گیرند و تدبیر خوشخوابی او کنند. (ذخیرۀ خوارزمشاهی). شراب کم در صورت مساعدت مزاج سبب خوش خوابی است. (ذخیرۀ خوارزمشاهی) ، مستی و شهلایی (در صفت چشم زیبا) :
گرفته دستۀ نرگس بدستش
به خوشخوابی چو نرگسهای مستش.
نظامی

لغت نامه دهخدا

خوش نوایی

(خوَشْ / خُشْ نَ)

خوش نوائی. خوش صدائی. خوش آهنگی

لغت نامه دهخدا

خوش نوائی

(خوَشْ / خُشْ نَ)

خوش آوازی. خوش آهنگی. خوش صدائی

لغت نامه دهخدا

خوش پروازی

(خوَشْ / خُشْپَرْ)

عمل خوش پرواز. حالت خوش پرواز

لغت نامه دهخدا

خوش آوائی

(خوَشْ / خُشْ)

خوش صدائی. خوش آوازی:
کوه دانش را چو داود از نفس
منطق الطیر از خوش آوائی فرست.
خاقانی

لغت نامه دهخدا

خوش آواز

(خوَشْ / خُشْ)

خوش صدا. خوش الحان. خوش نغمه. خوش نوا. (یادداشت مؤلف) : و چون سخن گوید خوش سخن و خوشگوی و خوش زبان و خوش آواز باشد. (ترجمه طبری بلعمی).
یکی پای کوب و دگر چنگ زن
سدیگر خوش آواز و انده شکن.
فردوسی.
بیارید گویا منادی گری
خوش آواز وز نامداران سری.
فردوسی.
برفتی خوش آواز گوینده ای
خردمند و درویش جوینده ای.
فردوسی.
مجلس نیکو آراستند و غلامان ماهرویان بسیار ایستاده و مطربان همه خوش آواز در میان. (تاریخ بیهقی).
چو در سبزکله خوش آواز راوی
سراینده بلبل ز شاخ صنوبر.
ناصرخسرو.
ز گنبد چو یک رکن گردد خراب
خوش آواز را ناخوش آید جواب.
نظامی.
زآن هر دو بریشم خوش آواز
برساز بسی بریشم ساز.
نظامی.
مرغ ز داود خوش آوازتر
گل ز نظامی شکراندازتر.
نظامی.
سدیگر خوش آوازی و بانگ رود
که از زهره خوشتر سراید سرود.
نظامی.
مغنی بیا چنگ را ساز کن
بگفتن گلو را خوش آواز کن.
نظامی.
ای دریغا مرغ خوش آواز من
ای دریغا همدم و همراز من.
مولوی.
چهارم خوش آوازی که بحنجرۀ داودی آب را از جریان... بازدارد. (گلستان). خطیبی کریه الصوت خود را خوش آواز پنداشتی. (گلستان).
بنال بلبل مستان که بس خوش آوازی.
سعدی.
روی خوش و آواز خوش دارند هر یک لذتی
بنگر که لذت چون بود محبوب خوش آواز را.
سعدی.
ز چنگ زهره شنیدم که صبحدم می گفت
غلام حافظ خوش لهجۀ خوش آوازم.
حافظ.
- ناخوش آواز، کریه الصوت. بدصوت: ناخوش آوازی ببانگ بلند قرآن همی خواند. (گلستان).
خدای این حافظان ناخوش آواز
بیامرزاد اگر ساکن بخوانند.
سعدی.
، نرم سخن. ملایم گوی. (یادداشت بخط مؤلف) :
چو بشنید بهرام ازاو بازگشت
که بدساز دشمن خوش آواز گشت.
فردوسی

لغت نامه دهخدا

گوش آوایی

خوب فهم کردن شنیده ها و یاد گرفتن آنها

فرهنگ لغت هوشیار

خوش آواز

خوش نغمه، خوشنوا

فرهنگ لغت هوشیار

گوش نوازی

نوازش گوش

فرهنگ لغت هوشیار

خوش آواز

خوش الحان، خوشخوان، خوش نغمه، خوش نوا، خواننده، قوال، مغنی
متضاد: بدآواز

معنی خوش آوازی - جستجوی لغت در جدول جو

پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما